evde

"her akşam votka, rakı ve şarap"

diye bir 'akıldakalan' var ya hani

rakı bitti; votka yok, şarap var şimdi

dışarı çıksam bir kaçış belki

ama şaraptan kaçmak da

öyle azımsanacak bir bahane değil ki

hele rakıdan sonra...

öyle de soğuk dışarısı...

karşımda eli kesik bir kadın,

ruhuna atılan dikişlerle kıyası bile

abesle iştigal.

onu bekliyorum yine de

niyeti bozmuşum çoktan

o şarap açılacak!

endişelenmesin istiyorum;

rakı üstüne şarap, malum,

gerçi etkisini adamakıllı

deneyimlemişliği de yoktur ama, olsun...

"naber" diyorum ona,

müziğe konsantre olmuş, kim bilir nerelerde

sigara paketinde son iki,

yarıdan hallice bir tane daha

yeter, daha ne olsun...

pek bir melankoliğim zannediyorsunuz belki ama

araya "sosyal medya" falan da giriyor zaman zaman,

"van'da hafif şiddette deprem"

ya müziği kapatmak gerek, ya da şarabı açmak

ikisinden de vazgeçesim yok ya hayırlısı...

ne endişelerden geçmiştir diyerek

kendimi rahatlatmaya çalışıyorum

küçük bir kadeh de ona koysam mı?

"tab"larıma bir göz attım da;

"turgut uyar'ın huzursuzluğu" diye bir doktora tezi

açık duruyor öylece 342 sayfa

basmazsam hiç okumayacağımı biliyorum

basarsam belki...

ben de huzursuzum...

ve kalkıyorum şaraba doğru,

az sonra elimde döneceğim,

soracağım ister misin diye

endişe ve şaşkınlık karışımı

gözlerine bakarak

bir de küllüğü boşaltmalı...

beklediğim gibi değil dünya,

genelde olmaz da zaten

güldü şarabı elimde görünce.

sordum ister misin diye;

"birşey olmaz herhalde, midem iyi" dedi

döktüm biraz da ona;

"içtim şarabı, içtim rakıyı"...

sigarayı bırakalı üç sene kadar oldu,

bundan gayrı dolu küllükler

benim eserim...

"şarkılar" dedi "hüznü çağrıştırıyor"

"hüzün" dedi, "iyi bir şeydir"

"üretkendir değil mi?"

gülümsedim, yazdığımın farkında değildi

belki farkındaydı da ben farkında değildim

üretkenlik mi?bilmem...

yazdığımın farkındadır muhakkak ama

belki sadece eş dostla yazıştığımı zannediyordur...

önemli değil, haklı bence, "hüzün üretkendir"...

en azından hüznün de bir üretkenliği vardır sanırım...

ne eksik ne fazla, tam da yarımmış

şimdi içerde horlayan,

babamın sigara paketi

"ay bıraksanız şu sigarayı yaa..."

sigarayı bırakalı yaklaşık üç yıl oldu

yaklaşık onüç yaşından

üç yıl öncesine...

biraz da "içine kuş kaçmış kadın"

dinleyelim bakalım

kıyaslanmaz ama o da "boş değil" sonuçta

"hayat sen ne çabuk harcadın beni"...

durukan'dan sonra fazla arabesk yine de...

oda müziğine doğru bir eksen kayması

sanki hergün eksenimiz kaymıyormuş gibi...

ama sözler benim olsun şimdi

başka kelimelere tahammülüm yok

dikkatimi dağıtıyorlar...

peeh...dikkatimmiş...

bir mısra var aklımda bayadır

tam nasıl desem bilemediğim...

belki birden çok...

hep bir başka zamana bıraktığım,

yine öyle olacak hissediyorum,

öyle de olsun sıkıntı yok.

zamana bırakmak iyidir diye,

kendimi avutuyorum...

adını beğenmedim

bir şiir ne kadar zamanda yazılır?

yarım saat? yarım bira? yarım asır?

bir ömür boyu yazılanı var mı?

'yaşam bir şiirdir' mi dediniz?

romantizminizi bozmak gibi olmasın ama

bir siktirin gidin afedersiniz

hala merak ediyorsanız

bu okuduğunuzun zamanını

('bu da şiir mi lan' diyenlere de selam)

hiç duymadınız mı yahu?

zaman göreceliymiş!

vallahi ben onların yalancısıyım...

herhalde onlar da benim.

spoon in my pocket

clouds were playing with the light when

I was looking at the sky; such...

a kind of wet, cool and smooth morning

with movement inside/out, with understanding

sometimes sun shining on my legs, arms

and my face; eyes catching the light

even closed, yet opened

then walked through concrete, stone and glass

between life going on

days of our own to be shared honestly

I found myself at night

with a spoon in my pocket

walking back home with

the night breeze and

uncolored steps of the stairs

thinking about a touch

just to make me sleep

yolunda

dönerken müzik dinlesem,

olmazdı hiç.

şehrin gece sesini duyamazdım.

kat kat olmuş,

katlarının birinden;

bir kadının yüksek sesli

kavgasını bilmezdim.

bildim de ne mi oldu

olan biten bu işte;

merdivenlerin sonuna doğru,

adımımı atmıştım ki...

son damla

su, gölgesine doğru yaklaşırken

parçaları, birbirlerine olan bağlılıklarını kanıtlar

ama paraşütleri yoktur ki

o dansın sonrasında açsınlar

su, gölgesiyle buluştuğu an

saçılıverir etrafa, dağınık

biz ise gölgemizden pek ayrılmayız ya

o yüzden belki dağınıklığımız

zihnimiz de öyle,

yanımızdan ayrılmayan bulanık bir gölge

mesela bütün bunlar,

işerken aklıma geldi !

dertlenme

alabildiğine tıkanık bir akşam bu

uzun zamandır rüyalarımda da uçmuyorum üstelik

bir dağ lazım bana havası çarpanından

bir kürek lazım mezar kazmaya

hoşuma giden mısraları, kelimeleri

unutur oldum kendimle beraber

günlerin getirdiği götürdüğünden az

hesaplarım şaştı büsbütün

kış da kış değil zaten

keyfince bunalamıyor bile insan

insem inemiyorum çıksam değil

duvarlarım meyil vermiş üstüme doğru

ya da ben yanlış tarafta duruyorum

dil altı

sabah uyanıyorum; bir geç kalmışlık huzursuzluğu

geç değilse bile erken de olmaz ki hiç

başım ağrımıyor neyse ki, huyunda yok

bazen sigara yakıyorum, illa küfür ediyorum içimden sonra

omuz, kucak, deniz, çimen, rüzgar

birşeylere bıraksam ya kendimi

duman alıp götürüyor yine

vapur alıyor, sarı alıyor

kahveden tanıdığım bir adam selam veriyor geçerken

mimar hayata dokunuyor!

hep bir tesellisi var ya hayatın, hastasıyım

b kapısı

göz göze geldim geçen gün

bir motor sesiydi, geçti, geceydi yine

yavaşça aktı saniyenin bilmemkaçında

belki bir robottu, üç beş puanın peşinde

çorbamdaki sinek kadar bile sevmedim ki ben onu

yanlış anlaşılmasın bu şiirde romantizm yok

anlama da çomak sokarım

aranmayın boşuna

eğer illa aranacaksanız elletmeyin kendinizi

mevlayı çıkarın cepten gerekirse, bari bulan sevinsin

belası bize kalacak ne olsa

uzun düşünce

düş/üyor gece sabaha doğru

dişleri kıtırdıyor köklerinde

iki sivil bitiveriyor hemen

dibinde et kokusu iskender

bir hayalken kelimeler

devrik bir ünlemin üstünden

bir cümle gibi düşü/yor

parça pinçik tesellisiz

çiğnemeden yuttuğu hayat

lapa lapa çocukluğuna düş/üyor

fincanda çorba sonbahar

sırta hırka yalnızlık

eeehh! deyip demekle kalır

voltaların bitimsizliğine

şairane düşü/yor hem

nasıl olsa hiç

dönmese bile

herkes uykusunda

belki yüzü sırtı üstü

bir de tozu toprağı kentin

dudaklarında

sırf

özleminden uyuyakaldım uzun gecelerde
belki rüyama gelir, savurursun saçlarını
yüreğime, maviliklere diye;
sararsın bakışlarımı çekersin derinine,
günü aydınlatır hani gülüşlerin.
yolu gözler bedenim
sırf sonu sana varıyor diye